.jpg)
Dwars doorgrond(en) wegen .
Maakt zwart zich op... tegen wit.
Verblindend zicht...het tegenlicht.
Verloren... drijfzand,... geen redden aan.
.... een hand...samengaan.... bij dood en leven.
Kwam ik Liefde tegen.....
... de schaduw
Bron* ikke (lies)
Hoe vind je dit? Ach...ik ben niet zo'n dichter, nee...
Wel een verhaaltjes verteller die af en toe iets meent te moeten ¿¿¿???
Weet je...ik voel me vaak gewoon verdomde eenzaam.
....moet je nagaan, ik sta midden in het leven.
Maar eigenlijk verdwaald in de drukte van mijn gedachten.
Vrijheid in keuze kan soms zéér lastig zijn.
Stel je voor...ik sta niet voor één poort, maar voor ontelbaar veel poorten.
Geen garantie, geen enkele zekerheid......en sommige zijn heel verleidelijk..kies mij...kies mij..nee déze!
Eenvoud , veiligheid en kwaliteit zoals een koelte van de schaduw onder een grote sterk gewortelde boom, of zo'n ochtendzonnetje lekker uit de wind.
Een bootje...dobberend naar zijn bestemming met aan weerszijden dikke vissen die af en toe komen blubben....hahaha, blub..blub.
Ik zou ook willen vliegen als de vogels...hoog, of onder water willen duiken....diep de stilte opzoeken.
Mooi gedicht, Lies.
BeantwoordenVerwijderenHet heeft me geraakt vooral omdat het op de 24e mei is geschreven.
De sterfdag van mijn man, 26 jaar geleden en het lijkt de dag van gisteren.
In het harnas gestorven, aan de waterkant, zijn grote liefde ( na mij dan hé) .
Vissend.
Vooral het zinnetje:"Verloren... drijfzand,... geen redden aan.".
Zo was het...ver van huis, fluitend weggegaan, heerlijk gevist en toen was het over...midden in de polder.
Onze trouwkaart was een beeltenis van twee handen in elkaar gestrengeld.
Jouw afbeelding is een reikende hand.
Zo was ik.
Deze dagen zijn dan altijd een beetje een roes.
29 mei was de crematie...de dag van het Heizeldrama.
En nu alweer 24 jaar met Hans.
Bedankt voor je mooie gedachten.
Lieve groeten,
Agnes