wat MOET je er mee...

Mijn intenties om geen nare dingen te plubliceren is nog steeds van kracht.
Maar dit wil ik even delen.
De verdraagzaamheid is soms zó zwaar te hanteren.

Wat is het geval.....
Nou, dit.
Ik was gisteren op mijn werk en in één van de huizen was een brief verspreid .
Een brief van een ernstig gehandicapt meisje die in dat complex een appartementje heeft.
Ze heeft een hulphond die voor haar met de neus op de knopjes van de lift drukt.
....nu had ze via via vernomen dat er bewoners waren die dit niet zo fris vonden!
Ze verontschuldigde zich en probeerde te benadrukken dat ze zonder deze hulphond geen zelfstandig leven kón leiden.
Ik werd even niet goed.....woede en verontwaardiging!
Welke misselijkmakend mens heeft dit verspreid???
Ik bedoel.....het is al zo zwaar voor dat meisje en gelukkig zijn er opgeleide honden die een fantastische training hebben gekregen om zo'n geweldige hulp te kunnen zijn!
Hier kan ik me over opwinden en ik weet....ik wéét.....boosheid leidt nérgens toe.
We hebben samen met de cliënten een bosje bloemen aangeboden en een lekker BOT voor de hond gekocht.
Als blijk van ...een hart onder de riem, zeg maar.
IK zou (als dat mocht) die hond een dikke smakkerd op zijn neus willen geven....goed gedaan lieverd!
Soms is het wel moeilijk hoor!
Mijn  boosheid en  de boosheid van anderen kan verraderlijke reacties veroorzaken.
Gelukkig hebben we dit vreedzaam opgelost.
Groetjes!