Mediteren over de dood. Nee, niet luguber bedoeld, maar een voorbereiding in een onvermijdelijk proces.

Hoort..uuh, leest het ALLEN!

Als levend wezen is het van belang om tijdens dit leven over de dood na te denken.
Want wanneer de dood zich aandient kan het misschien héél erg beangstigend zijn.
Nadenken over de dood , inleven hoe het zal gaan wanneer ik sterf.
In meditatie het proces beleven hoe alle kracht zal wegvloeien....m'n organen, spieren zullen tot stilstand komen....ogen gaan naar binnen....het zicht verbroken.
Geen spraakvermogen en het licht verdwijnt.....de duisternis intredend.
Totale stilstand.
De stijfheid van mijn lichaam....daarna zal ik weer zacht worden.
Ik word mooi aangekleed of misschien word ik in doeken gewikkeld.
(Ik heb geen wensen en ik laat alles aan mijn dierbaren over.)
Voor mij is het niet meer van belang....ik ben dood.
Dus ik stel me voor hoe het zal zijn in de kist en hoe er afscheid word genomen.
Troosten kan niet (meer) en hoop dat ik in mijn leven genoeg heb getroost.
Dat loslaten bij het leven hoort en alle zorgen voorbij zijn.
Dat ik geleefd heb, intens.
Fouten heb begaan, niet perfect was maar naar mijn vermogen heb getracht goed te doen.
Dit alles me voorstellend....word ik misschien begraven(ik denk 't wel) .
Geen zwaaien laatste kusje een lach of knipoog.
Nee....ik zak in de grond.
Zand erover
En dan wordt het stiller dan stil...donkerder dan donker.
Nooit meer weer....nooit meer.
Lig ik daar......
Oefenen tijdens het leven!
Want ALLE niet opgeloste zaken zullen mijn reis naar vrede verstoren.
.....als in een lange file ....niet zeker weten of ik op tijd aankom......lastig hoor.
Beter alle hobbels genomen....toch?

Geloven in het leven is geloven in de dood.