Die spoort niet....of ....

Wat een schitterend weer is het, vind je niet?
Prachtige helder blauwe lucht en ik heb heerlijk in mijn relaxstoel achter het raam liggen doezelen.
Ik weet niet hoe alles werkt in mijn kop maar wanneer ik mijn ogen sluit zie ik vaak zulke mooie plaatjes.
Tis zo lastig om dat uit te leggen......maar zomaar soms... plots verschijnt er een prachtige vallei met een diep groenblauw meer, 't riet danst in de wind .... bomen zwaaien...of ik zie een prachtige zacht gebrokenwitte roos die zichzelf krullend naar boven drukt en van binnenuit de grond openbreekt om vrolijk daar haar schoonheid te openbaren.
Kijk mij eens, hahaha en ja snuif me, pluk me gerust ik groei gewoon weer aan!

Prachtige momenten maar oohhh zó vluchtig weer verdwenen.
Vaak schrik ik wanneer ik zoiets beleef, het is zo onwerkelijk.

Minder vaak, gelukkig héél veel minder, maar dan droom ik geloof ik.
Dan zie ik bijvoorbeeld in de verte het kwaad.

Monsterlijk vurig brullend en rood.....de hitte voelend als smeltend zo gruwelijk boosaardig.
Dan huiver ik, maar laat me niet afschrikken,....ik deins er niet voor terug.
NEE.....het kwaad op me afkomende zet ik een stap voorwaarts....en aanschouw het smerigste van het smerigste.
WAT JIJ....puistenkop....ik doorbóór je vies schepsel!
Wat een vertoning en ....zo'n ongelooflijk misbaksel heb ik nooit eerder gezien!
Een vergissing/afwijking van de natuur.......lelijk en mislukt.
Een pussig abces....goeie genade wat een opluchting moet dat voor je zijn.
Kom, ik zal je verlossen met een enkele prik, hahaha

RATSSShhh....en het gutst  gutst .....krimpt en verschrompeld voor mijn aangezicht.
Niet zonder enige opwinding, dat niet.
Zulke dromen zijn niet echt een ontspanning maar het geeft me op één of andere manier wel meer kracht om het kwaad zorgvuldig te bestuderen en niet gelijk op de loop te gaan....te vluchten bedoel ik.
Overlevingsstrategieën voor 'n spinsel van het brein, dat door het verleden in de war is geraakt...de weg is kwijtgeraakt en denkt nóóit meer thuis te kunnen komen.
De angst verblindt en laat je jouw eigen staart achterna jagen.
Een staart die overigens allang geen functie meer heeft in de tijd NU.
Reptielen zijn we niet meer, maar vergevorderde schepsels.
Laat die staart met rust....en stroom opwaarts naar het heden.

Wees niet langer dan nodig angstig.
Het was een droom, vertel ik me.

Ach.....ik wilde weer eens wat schrijven.
Leuk voor later, wanneer ik dood ben.
Misschien kunnen mijn kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen of wie dan ook hier wat mee.
Misschien zeggen ze over wat jaren wel....hé mam...of die oma was echt (te) gek, hahaha


Sporen blijven achter...al zou je misschien niet willen.