Het gecompliceerde bestaan.

Soms heb ik de behoefte om van me af te schrijven...pfff effe wat kwijt.

Vandaag.
Ik ga naar een vrouw..... en toen ik daar binnen kwam trof ik haar min of meer apathisch aan.
Ze is erg eenzaam en niet in staat voor haar zelf te zorgen.
Als kind altijd vreselijk verwend en ontzettend beschermd.
Je zou kunnen zeggen dat ze tot haar 17ejaar als een prinsesje leefde en alles werd voor haar geregeld.
Toen werd ze verliefd.......foute vriendjes en uitgaan.
Ouders konden haar niet meer beschermen en toen ging het fout.
Ze werd volledig met haar beperkingen geconfronteerd.
Niet in staat of opgewassen tegen die grote wereld waarin ze leefde.
Nooit geleerd voor haarzelf te denken.....ze leefde nog steeds in haar hoofd als een prinsesje maar de realiteit was anders.
Ze raakte de weg kwijt.....
Ziekenhuisopnames volgden.... onder dwang .
Nare ervaringen, zelfs in een omgeving waarvan je mag verwachten veilig te zijn.
Ook daar werd ze opnieuw geconfronteerd met de hardheid van het bestaan.......
Elektrische schok behandelingen , vastgebonden aan bed.....haar laatste beetje vertrouwen raakte ze kwijt.
Toen kwam ze met familie naar Nederland.
Trouwde snel en wéér ging het fout.
Medicijnen en opnames volgden ....opnieuw getrouwd met een man die enkel alleen een kind wilde verwekken maar in zijn aard niet op vrouwen viel.
Geen affectie kon geven.....zeg maar.
Voelde zich wel verantwoordelijk voor zijn kind maar zijn voorkeur naar mannen bleef.
Een scheiding volgde.
Moeilijke jaren waarin ze beiden  hun best hebben gedaan om voor hun kind te zorgen.
Deze vrouw die volledig ontredderd in een vreemd land moest overleven , de taal niet beheerste haar uiterste best deed.
........Zit in de keuken.
De bezoekjes die komen zijn voornamelijk van hulpinstanties .
In moeilijke momenten doet ze een beroep op haar omgeving.
Een  vriendin komt soms langs.
Afhankelijk als ze is durft ze nauwelijks voor haarzelf op te komen.

Vandaag kom ik bij haar op bezoek.......
Daar zit ze in de keuken.....onder de tafel ontdek ik een hondje.
Een klein lief beestje met de uitlaatriem nog aan zijn nekje.
Je weet wel zo'n afrolding....
Ze vertelt dat ze het hondje had "gekregen" van haar enigste vriendin.
Deze vriendin kon niet meer voor het hondje zorgen.....
Ze vond die vriendin 'zielig' en had niet gedurfd het hondje te weigeren.
Bang voor conflicten want die heeft ze méér dan ze aankan.
Nauwelijks in staat om voor haar zélf te zorgen heeft ze nu een hondje.
Ze heeft al meerdere malen haar buren gevraagd om met het hondje te wandelen omdat ze het zelf niet aankan.
Buren vertellen me dat ze dit niet fijn vinden en hun eigen sores hebben.

Enfin.......het wordt wel een lang verhaal zo.
Binnen 3uur van praten en acties ondernemen is het hondje weer bij de eigenaar.
In uiterste nood had ik me persoonlijk over het hondje ontfermd omdat ik de situatie zo schrijnend vond.
Een mens en óók een dier heeft recht op zorg en aandacht.


Dit is één van de vele zware omstandigheden waarin mensen proberen te overleven.
Door hun beperkingen (angst) b.v. voor afkeuring... én goedheid omdat ze als geen ánder weten hoe moeilijk het leven kan zijn .

Een oordeel is zo snel geveld.
Maar wanneer we het verhaal achter de situatie kunnen zien krijgt het vaak een ander inzicht.