Fraai uutzich.

Vandaag heeft een klein baby'tje tegen me gepraat en gelachen.
Ik heb me ziek gemeld....het valt me zwaar om me weg te cijferen, ik heb het moeilijk.
Voor vandaag en morgen en daarna het weekend wil ik graag opnieuw energie opdoen.
Energie om me opnieuw te kunnen geven zoals ik bedoeld ben.
Donderdag marktdag ....LOEMPIA'S!!!!
Daarna even bij mijn partner geweest.....ik weet  geen raad met mezelf.
Toen naar mijn zus....'t viel haar op dat ik verkeert adem haal.
Ik moet voortdurend zuchten en het kost me moeite om te praten.
Morgen weet ik meer....ik moet de huisarts bellen en hij zal me verder informeren over hoe en wanneer ik voor het onderzoek...(hyperventilatie, chronisch) een uitnodiging krijg.
Gadverdamme!!! Ik wil helemaal niet over mijn kwalen schrijven......en het lijkt steeds meer de overhand te krijgen.
Ik was gestopt met de medicijnen waarvan ik dacht niet meer nodig te hebben.
nou ....dat viel wel tegen....ik kan ze beter toch maar innemen.
Afgelopen woensdag voor controle bloeddruk...niet goed.
Pillen blijven slikken  was het advies.
En ik was zo blij....ik dacht, oké, ik voel me niet beter, maar ik kán zonder pillen.
Mooi niet...
Duszzz......ik baal echt!
Maar joh....dan zie ik een baby in een maxi-cosy liggen....ik kijk 'haar' aan....weet niet of het een meisje is, maakt ook niet uit.
Maar we hebben oogcontact en ik lach en ben vertederd.....dan een lach terug, zoooo lief en een uh...ohhhh zo mooi.
"ze" kletst met me!
Amper 3maanden vermoed ik....en zó prachtig om te horen....ik zeg...."Ja , zo is 't lieve schat"!.
De moeder vond het prachtig en we genoten van het moment.
Ik vergeet even hoe ik me voelde....en ...en voel zoveel liefde.
Kon ik maar altijd .....maar dat kan ik niet.
Schaamte en schuld en hoe moet ik verder.....het vreet me op!