Grote mensen.

Grote mensen

Ik had dit al eerder gepubliceerd en toch weer weggehaald.

NU dan tóch.

Al jaren weet ik niet waar ik het zoeken moet, hoe raak ik mijn onverwerkte woede, verdriet, frustraties en wanhoop kwijt???
Boos op het leven en toch doe ik erg mijn best er wat van te maken.
Het verleden kent veel nare dingen maar er zijn ook hele mooie gebeurd.
Liefde...ik voel ook veel liefde, veel en intens.
Liefde kan ondraaglijk worden wanneer een dierbare in mijn omgeving lijdt.
Ik voel veel....als kind al...was ook de jankerd van het gezin.

Mijn opa aan de overkant.
Alle dagen even naar hem....toen op een dag zat hij niet meer op het bankje in zijn tuin.
Ik hoorde wel smiespelen...ik hoorde het wel!
Hij was lastig en zijn vrouw zei dat hij in bed deed.
Mijn opa lastig? Schande dacht ik, mijn opa met zijn lieve lach.....wou naar hem toe!
Weken later stierf hij en pas toen hij dood was, werd het me verteld.
Ik mocht afscheid nemen, een kusje geven op zijn ingevallen koude gezicht.
Zijn bankje voor altijd leeg.

Petertje....ik speelde met hem ...hij was jonger dan ik.
Wanneer alle kinderen op school waren.
Ik hoefde niet...was weggelopen van de kleuterschool...wilde niet.
Op een dag hoorde ik sirenes.
Ik was beukenootjes aan het rapen en zag in de verte een politiemotor en ziekenwagen aankomen.
Hoorde en zag ze voorbij scheuren.
Het was Petertje....aangereden door een auto.
Samen met mijn vader en moeder afscheid genomen.
Familie stond vooraan en keken aandachtig door het venster van zijn kistje.
"Kijk, zei iemand....als je goed kijkt, zie je waar hij geraakt is...zijn hoofdje"
....ongepast vond ik.
Grote mensen ....ik kon ze niet begrijpen.



Huilde mezelf in slaap...en bad naar God.
Praatte met mezelf in de nacht en vroeg aan de sterren of zij mijn vriendinnetje de groeten wilden doen in de hemel.
9jaar en het allerliefste meisje die ik kende....ze ging dood aan een verwaarloosde blindendarmontsteking , haar ouders waren Jehovagetuigen en wilde niet dat ze geopereerd zou worden , het werd een buikvliesontsteking ...ze hebben haar laten sterven, zómaar!
Als kind was ik niet bij machte er een stokje voor te steken.
Verdriet en radeloosheid , geschokt door dit gebeuren maar wat te doen?
Er wás niets aan te doen....haar plekje in het klaslokaal .....de weg samen naar school, haar lieve lach.

Tja.....en zo begon mijn diepe voelen pijn te doen.
Tóch was ik een vrolijk kind, probeerde het zonnetje te zijn in een wrede wereld.
Grote gezinnen na de oorlog, kind zijn in die tijd.
Armoe en hard werkende ouders....konden 't soms óók niet aan.
Ellende alom in mijn omgeving.
Elk huisje had zijn kruisje.
Nee...geen schande.....grote mensen waren soms klein.

Ik stop maar even.
Misschien helpt 't als ik deze woorden de wereld in stuur.
Lucht het op en mag het door de wind meegenomen worden.
Wolken met een verleden....de herfst gooit alles er wel uit.

Zo hebben we allemaal onze eigen wereld bedacht, denk ik.
Ach....gelukkig komt ook regelmatig mijn zonnetje omhoogpoppen.
Ben ik blij, trots en dankbaar om veel in mijn leven.
Kijk....ik begin al te relativeren....het kan allemaal zoveel erger besef ik.
Het helpt nu al....ik groei!

En groeien blijf ik.
Nee geen klaagzang....het heeft me gevormd en ja, mijn beleving VERvormd.
Een soort bevestiging keer op keer opzoekend in....ZIE JE WEL?
Zie je wel???
Ze laten je zómaar doodgaan!
ZOMAAR!
Mijn huisarts kreeg zowat een hartverzakking toen ik zei..."Tja, wat ik mankeer zal wel niets ernstigs zijn..toch?...Anders was ik er allang aan doodgegaan"!.....ja toch??
Hij voelde zich verontwaardigd...hoe kon ik zo dénken...Maar natúúrlijk laten zij me niet zomaar doodgaan.
Ergens weet ik dat wel....maar mijn gevoel ...ik weet niet, ik vertrouw het nog steeds niet.
Ik zeg je....de éérste levenservaringen vormen ons, zo niet MISvormen ons!
Gelukkig is er NU meer aandacht voor dergelijke gebeurtenissen , vroeger dacht men er beter aan te doen om het gebeuren "gewoon" te vergeten.
Nou...dat is me nooit gelukt!!!
En dat wilde ik ook niet. Elk leven is waardevol en van betekenis.
Ongeboren, ik bedoel eigenlijk doodgeboren of kansloos ....het betekent intens veel voor me.
Dat al het leven én de dood van betekenis mag zijn.
Liefs, lies.