Fraai uutzich.

Gisteren maakte een situatie mee die me weer eens ongemakkelijk liet voelen.
Ik zat achter een computer op mijn werkvloer met collega's.
Wéér snapte ik iets niet....wéér vragen ...sommige dingen blijven maar niet hangen bij me.
Lastig.
Maar ach....het wordt tijd om dat maar te accepteren....misschien verlicht het mijn spanningen.
Iemand maakte een opmerking naar me en noemde me een kippetje en ergens kwam het méér binnen want ze keek me erg diep aan toen ze dat zei.
Ook met een lach.

Later dacht ik daar nog over na.
Kippetje....kippetje....nee, ik voel me geen kippetje.
Eigenlijk voel ik me een kuiken, een boos kuikentje
En dan vooral op mezelf....Jezus...waarom heb ik toch altijd zo'n klein gevoel over me.
Wellicht omdát ik nou eenmaal als kleinste in een groot gezin ben opgegroeid?
Maar die rol is al lang niet meer van toepassing.

Als moeder maakte ik me groot voor mijn  kinderen.
En ja, daar was ik een KIP.
Jaren van broeden, verzorgen en de boel bij elkaar houden, hahaha
Alles is uitgevlogen en ik denk met een goed gevoel daar wel eens aan terug.

De wereld was niet veel meer dan een rennetje, maar nietermin.....ik was in mijn element en goed genoeg als KIP.

Ánders voelt het onder collega's.
Jongeren, véél jongere collega's zijn beter geschoold hebben studies gevolgd, zijn groot gebracht met computers.
En ook sommigen van mijn leeftijd zijn verder ontwikkeld.
De meeste werken al zoveel langer dan ik.
Het blijft lastig voor mij om als kuiken onder de kippen te zijn.
Pik...pik....tókTOKtok....hahahaha....en daar loop ik als kuiken doorheen.
Eigenlijk lijkt het wel op mijn jeugd binnen mijn gezin.
Kleine Liesjepiesje.......hoho....daar zit toch wel pit in, hihihi.
Jawel....soms laat ik mijn talenten gelden.

We worden allemaal met eigenaardigheden geboren....toch?
NOU dan!....
Tijd om de boel maar eens de boel te laten en m'n eigen ding te gaan doen.
En dat is??????
Uhhhh....pik...pik....me niet meer op mijn kop te laten pikken!
RESPECT voor de KUIKEN!