huilen.

Heel mijn leven, voor zover ik kan terugdenken dan...
Heeft het cijfer 11 mij onuitputtelijk en telkens weer en weer, me ingefluisterd....LUISTER!!
11...ja?
JA 11. Ik was spuit 11 en ben nog steeds spuit 11 die het niet laten kan.
Jongste van 9...maar ik heb ook nog 2 oudere broertjes gehad.
Een tweeling, geboren in de oorlog...6maanden....mijn moeder moest de schuilkelder inspringen en toen braken de vliezen  .
Mijn vader heeft ze nog levend in zijn handen mogen houden.
Altijd wanneer deze kindjes ter sprake kwamen...zag ik tranen komen bij mijn moeder.

Ik ging een keer met mijn vader naar onze dokter.......zat in de wachtkamer toen plots mijn vader tegen me zei...
"Zie je die rozenstruik Liesje?"
Ik keek...
Daar in de tuin van onze huisarts stond een prachtige rozenstruik, volop in bloei.
"Ja"zei ik met vragende ogen...
"Daar liggen jouw broertjes onder begraven...in een sigarenkistje".
En toen was het stil in mij.

Wist het al die tijd niet.
Wist zoveel nog niet...ik was de kleinste en werd van alle ellende zoveel mogelijk weggehouden.
Ik huilde al genoeg....
Elke dag worden er kindjes geboren, in vertrouwen geschonken.
                           Soms wil het niet lukken...te veel leed en pijn.
                           't kind die liefde te geven waar het recht op heeft.
                          Begrip en vergeven....
.... geeft lucht aan wat mag zijn.
Wie geeft leeft.