Niets en Niemand

Vroeg wakker en het piekeren gaat maar door.
Leven is zwaar.(mijn gevoel)
Nooit zo'n piekeraar geweest en van nature geen binnenvetter.
Toch heeft het me uiteindelijk gevangen, de ploert...smerige pestkop.
OOIT dacht ik.....NIETS en NIEMAND sta ik toe MIJN leven te verzieken.
Het is gebeurd....en ik ben ziek...ziek van alle ellende op de wereld.
Maar wie ziek is kan OOK beter worden....zeker weten!
Géén bericht van mevr, u bent ongeneeslijk ziek...ik héb nog kansen!

Maar mijn gevoel (emoties) heeft de overhand (nog wel)
Het verkrampt mijn leven....verziekt 't.....maakt leven tot een last.
Terwijl leven een geschenk is, een uitdaging, zoiets als, kijk maar wat je eruit kan halen ondanks alle tegenslagen.
Maar die emoties, 't lijken weerhaken die steeds dieper doordringen en invreten.
Onkruid....het MOET tot de wortel vernietigd worden...ik weet 't.
Ik ga ervoor...opnieuw...de strijd, er tegenaan...maar misschien is het wel aanvaarden.
Steeds weer en wéér kom ik op dit punt ...aanvaarden...pas wanneer ik kan aanvaarden dat het leven zijn tegenslagen kent, dán , ja dán  ......maar dan ..dan ....
Wie weet hoe je het best onkruid kunt verdelgen???
Of moet de natuur zijn eigen gang kunnen gaan...kan ook nog...
Ach, neehee niets ach......ik zoek me een bult....verlos me van de bult, hihi.
Een pokkenbult dát is het, echt waar!