in gedachten altijd bij me.

Even wat anders...
Vandaag 28april is de sterfdag van mijn vader.
Hij zou 5maart 100 zijn geworden. Ik heb toen nog zitten denken om de familie bij elkaar te trommelen, maar ach.....ik doe geen moeite meer.
Er schijnt geen behoefte te zijn, duszzz.....

Tis eigenlijk bespottelijk maar toen ik hoorde dat mijn vader in zijn slaap was heengegaan, overheerste het meest een gevoel van opluchting.
Het was een stralende Zondagochtend en toen dat telefoontje.....ik was blij voor hem.
Wat doe je als je zo'n bericht hoort, wat deed ik?
Eerst vóórdat ik naar mijn ouderlijk huis ging, naar een rommelmarkt, erg hè?
...ik dacht, mama krijgt al genoeg aanloop en papa is goed af, laat ik maar gewoon dát doen wat ik al van plan was. En daarná naar huis gaan.
Eenmaal thuis kon ik bijna niet meer wegblijven daar.
Ik heb zelfs de eerste nacht naast mijn  moeder geslapen op de plek van mijn vader.....
Wat een nacht! Mama blééf maar praten en praten en ik IK?.... zag scheel van de jenever, ik,ik leek papa wel!
Welnu.....die rol had ik tot de dood van mijn moeder min of meer ook aangenomen.
Ik nam zijn plaats over, en ik heb het geweten.
Weet je, mijn vader had me laten beloven dat ik goed voor mijn moeder moest zorgen, als hij er niet meer zou zijn.
En ik deed dat natuurlijk, ik dacht dat hij dat wel aan AL zijn kinderen had gevraagd..... niet dus hè?
Nou Pa....ik heb mijn best gedaan, en nooit NOOIT NOOIT beloof ik iets meer, waarvan ik niet zéker weet of ik het überhaupt wel kan nakomen.
Dat heb ik wel geleerd, dus Pa, bedankt voor deze zéér waardevolle les.
Belofte maakt schuld.
Ik heb een goeie vader als leermeester gehad, absoluut!
Heilig was hij niet, maar schijnheilig ook niet.
Hij zit IN me en ik voel hem bijna dagelijks. Soms zie ik hem in mijn eigen ogen.....
Beloven doe ik niets, maar ik zal zijn lessen trachten na te komen.

één van zijn favoriete liedjes :)