*******

Vandaag was ik in mijn element en dat is eitjes verstoppen en mooi ingepakte paashaasjes met grote strikken, gekleurde eitjes in gekleurd folie bij elkaar gestrikt met geel gekruld lint.
Overal in huis lagen kleurige zakjes verstopt, hihihi.
We waren vandaag met z'n elfven.
Een tante van mijn schoonzoon is verstandelijk beperkt en ze komt wel eens een weekendje bij hen logeren.
nou...voor haar ook een mooie paashaas en eitjes! Wat een blije gezichten...en dáár kan ik zo van genieten.
Mijn partner en ik hebben uren in de keuken gestaan, hij wel iets langer hoor...
Maar hij vindt het leuk om te doen, wat een mazzel hè?
Wat een rijdom is het om al ons kinderen en gasten zo te mogen en kunnen verwennen.
Daar ben ik zo dankbaar voor. Wetende dat er zoveel gezinnen door omstandigheden in heel andere situaties verkeren. En we hadden zoveel weer over....genoeg om een paar dagen nog van te eten, wij tweetjes.
Ja, dan moet ik wel iedere dag naar hem gaan, ik ben nogal een stuiterbal...dan wel, dan liever niet.
Ik ben de afgelopen week veel thuis gebleven...nerveus en onrustig.MAAR ik ben wél beetje bij beetje mijn achterstallig onderhoud aan 't opruimen.
Dat kwam er de laaste tijd niet veel van.....werk slurpt me op.
Niet dat ik niet van mijn werk hou, dat doe ik juist wél.
De arbo-arts had een vermoeden dat 't een PTSS ( post-traumatisch-stress-syndroom) kan zijn en dat ik het verleden op mijn werk en mogelijk de perikelen rondom mijn scheiding nog steeds niet heb verwerkt.
Dat laatste lijkt me minder maar de omstandigheden op mijn werk, daar moet ik toch vaak aan terugdenken.
Ik vertelde er wat over en toen verontschuldigde ik me bij de arbo-arts. Hij vroeg "Wat doe je ?"
Ik zei dat ik geen oude koeien uit de sloot wilde halen om mijn ziekmelding te moeten verdedigen, zo iets...
En toen ging er kennelijk een belletje rinkelen...misschien is 't een PTSS????
Dat schijnt goed te behandelen. Misschien, ik hoop 't!
Oohh wat lijkt me het fijn om zónder al die onrust gewoon lekker mezelf te kunnen zijn.
En soms zónder een bonkend hart gewoon rustig te kunnen zeggen wat IK vind.  Eens NIET naar huis, soms huilend en wanhopig, soms volledig leeg, géén energie om maar wat te doen.
Alles lijdt eronder, mijn sociale leven, mijn ZIN in contacten, sporten wat ik vroeger zo fanatiek én met plezier deed.Ik ben overal te lamlendig voor.En dan krijg ik weer schuldgevoel.
Ik moet nodig dit of dat en die en die bellen.ooh ...ik schiet tekort...ernstig tekort.
Maar morgen moet ik weer werken en ik moet tot rust komen..en dan stel ik alles weer uit.pfffff..
Gelukkig en eng...morgen hoef ik niet!!!. 2 weken niet, en dan halve dagen.
Ik zal m'n manager ervan op de hoogte brengen...ooowwww...ik,ik...zal haar bellen.
.

Maar ja...nu zit ik wéér te nuilen.
Het komt goed!!
Ik zie licht in het duister...een beetje hoop heb ik.
Ik zal wel zien. Kijk....ach laat maar. Ik wilde zeggen, niets liever dan gezond functioneren.
Misschien kán 't nog!! Jazeker....daar zijn goeie therapieën voor, voor PTSS.
Maar anders gaat deze dame, jawel! hihi...hoor mij....deze dame voor haar rechten opkomen.
En dat is, dat ik in alle eerlijkheid, NOOIT misbruik zal maken van ons humane sociale zaken netwerk organisaties. Ik KRUIP nog liever naar mijn werk, dan mijn bijdrage onnodig te verzaken.
Verzaken, wat een raar woord, hahaha, het impliceert dat men moet verzaken..of is het verzakelijken.
Nou ja, toe maar, ik ben klaar met mijn verhaal.Ik volg mezelf niet meer.hahaha
Vandaag was een goeie dag en morgen....OOK!
slaap lekker voor straks!