Ananda...

Het verhaal van Ananda, neef en discipel van Gautama de Boeddha.

Hij was onafgebroken aan Boeddha's zijde en zorgde tweeënveertig jaar lang voor alles wat hij nodig had. Toen Boeddha stierf was Ananda volgens de legende nog steeds aan zijn zijde; hij huilde. De andere discipelen spraken hem bestraffend toe vanwege zijn misvatting: Boeddha was volkomen vervuld gestorven; hij zou blij moeten zijn. Maar Ananda zei: 'Jullie begrijpen het verkeerd. Ik huil niet om hem maar om mezelf, want al die jaren ben ik onafgebroken aan zijn zijde geweest, maar nog heb ik de verlichting niet bereikt.' Ananda bleef de hele nacht wakker, ging diep in meditatie en voelde zijn pijn en verdriet. Tegen de ochtend, zo luidt de legende, was hij verlicht.
• Periodes van groot verdriet zijn in potentie periodes van grote transformatie. Maar om de transformatie mogelijk te maken moeten we diep gaan, tot op de wortels van onze pijn, en haar ervaren zoals ze is, zonder beschuldiging of zelfmedelijden.

Deze pijn moet je niet treurig stemmen, bedenk dat wel. Daar gaan de meeste mensen in de fout... Deze pijn is er alleen maar om je alerter te maken--want mensen worden pas alert als de pijl diep in hun hart dringt en hen verwondt. Anders worden ze niet alert. Als het leven gemakkelijk, comfortabel en geriefelijk is, laat het ze verder koud. Wie neemt de moeite om alert te worden? Als er een vriend van je sterft, is er een mogelijkheid. Als je vriendin je in de steek laat--in die donkere nachten voel je je eenzaam. Je hebt zoveel van die vrouw gehouden en je hebt alles op het spel gezet, en dan is ze op een dag ineens vertrokken. Als je huilt in je eenzaamheid, dat zijn de gelegenheden dat je, als je er gebruik van maakt, bewust kunt worden. De pijl doet pijn: je kunt er gebruik van maken.

De pijn dient niet om je ongelukkig te maken, de pijn dient om je bewuster te maken! En als je bewust bent, verdwijnt je ellende.